Pakwa

Subh Holi,

Jemig weer een fantastisch weekend gehad, het lijkt alsof het niet ophoudt. En er zijn nog zoveel dingen die gedaan en gezien moeten worden. De mooiste plekken zijn nog niet eens bezocht. Maar in ieder geval, dit weekend naar Nickerie geweest. Kijk op de kaart… Ik was er al eens geweest in het eerste weekend dat ik hier was, dus ik was al enigszins voorbereid. We gingen met een groep van 15 mensen, het begint al een beetje een vast kliekje te worden met een paar uitzonderingen. Je gaat hier best intensief met elkaar om, dus de meeste mensen ken ik al aardig goed en beginnen ook al goede vrienden, eigenlijk hoofdzakelijk vriendinnen te worden. Ik vind het echt een leuke groep mensen en we lachen ons constant helemaal suf. Tuurlijk is er ook gezeik, maar das logisch als je met zoveel mensen bent. De een wil dit, de ander dat, de een is moe en wil niet meer, de ander wil doorgaan tot in de vroege uurtjes. Als je dan ook nog met 13 vrouwen bent….. Maar goed, pas je aan en alles komt wel goed.
Naar Nickerie dus… We vertrokken vrijdag om 1300 surinaamse tijd, met andere woorden, we vertrokken om 1400. Het is ongeveer 4 uur bussen. Je rijdt eerst door een stukje jungle, dan blijft het landschap redelijk vlak en open en rijd je door de rijstvelden. De hele weg naar Nickerie is geasfalteerd, uitzonderlijk, maar wel plezierig.
s’Avonds gingen we naar 1 van Prem’s 11 broers, om rotti te eten en rum te drinken. Eigenlijk zouden we later die avond op de Zeedijk (hier later meer over) gaan BBQ-en, maar aangezien alles weer vreselijk uitgelopen was en het weer niet fantisch was, zijn we gebleven waar we waren. De rum vloeide natuurlijk weer rijkelijk en de djogo’s Parbo bier gingen erin als water. Een djogo is overigens een liter fles bier. Later die avond ging ik met Muts naar de plaatselijke kroeg. Surinamers houden van een potje dammen en die wilden natuurlijk wel even zien hoe die Bakra ging verliezen van een Suri. Andere mensen waren inmiddels gevolgd en toen mijn potje dammen verder gevorderd was had een publiek van minstens 20 (zatte&schreeuwende) mensen. Na drie keer verloren te hebben hield ik het voor gezien.
We sliepen in twee verschillende huizen en dit keer niet in een hangmat. De volgende dag zou weer een drukke worden.
Als ik me het goed herinner zouden we die ochtend om 0800 vertrekken naar Biggi Pan. Weet niet eigenlijk niet zeker of je het zo schrijft, maar je spreekt het in ieder geval zo uit. 0800 Surinaams is dus 0900 uur en rond die tijd vertrokken we dan ook. Alleen nu hadden we een klein probleem in verband met de waterstanden. Biggi Pan is namelijk een groot meer, wat in verbinding staat met de zee. Om er te komen moet je eerst een klein stukje over een grote rivier om daarna af te slaan en verder te gaan door een smal watertje. Het begin hiervan stond inmiddels al droog omdat we weer zo laat waren. Onze bootsmannen moesten dus de boot door een enorme laag modder te trekken om deze daarna over een soort helling te trekken wat allemaal erg moeizaam ging. De helling was namelijk spek glad en de boot rete zwaar. Na een hoop gezwoeg en gezweet, kregen we de boten over de helling en konden we verder met onze tocht naar Biggi Pan.
Vanaf daar was het nog een uur varen. De tocht ging door een soort mangrove bos, zie de foto’s, met een diversiteit aan dieren, met name vogels. Vooral aan het begin van het riviertje, lagen overal dooie vissen. Deze waren niet op tijd terug gezwommen en waren zo dus op het droge terecht gekomen en de verstikkingsdood gestorven. Onderweg kwamen we ook nog een groep gieren tegen, smerige beesten zijn het, maar ze hebben wel elke dag een feestmaaltijd.
Na een prachtige tocht, kwamen we op Biggi Pan. Een heel groot meer met een waterdiepte van ongeveer 1 meter. In het midden van het meer stonden een aantal hutten op palen en daar zouden we de rest van de dag relaxen. En relaxen dat deden we. De omgeving zo midden op het meer was echt heel mooi (foto’s!), er stond minstens een windkrachtje 4, dus het was goed vertoeven. En weer kwam de Borgue te voorschijn. Ook de kippenpoten met rijst waren weer aanwezig en een paar vissers gingen wat vis vangen om later op te eten. De hele middag dus gerelaxed, potjes gedamd, veel gedronken en gegeten.
Toen we terug gingen was iedereen dus alweer zat en dan met name de mensen die ons naar huis moesten brengen. Om 2000 uur zou het grote Holi Pakwa feest beginnen, de reden waarom we naar Nickerie gingen. We kwamen pas tegen 1900 thuis en om 1930 klaarstaan was onmogelijk. Maar goed die avond begon dus Holi Pakwa. Eigenlijk is dit het Hindoestaanse nieuwjaar, ook betekend het dat het kwade plaats moet maken voor het goede. Het wordt op een bijzondere manier gevierd. Die avond gingen weer naar de plaatselijke kroeg, daar zou dan om 2000 uur een vuur ontstoken worden, maar we waren zoals gewoonlijk weer te laat. Pakwa wordt gevierd met kleurstofpoeder en verf en volgens mij wordt het dan een wedstrijd wie er het kleurrijkst uit komt te zien. Dat vond die groep Nederlanders natuurlijk wel leuk, dus smeren en smijten geblazen. Naar mijn idee nog een beetje te vroeg, want alle Hindi’s waren nog een beetje terughoudend. Het echte feest begon namelijk pas zondag ochtend. We zouden die avond nog een kaaiman gaan schieten. Niet iedereen wilde mee, want het was best een vermoeiende dag geweest. Met behulp van een zaklamp gingen we op zoek. Als je met een lamp over het water schijnt, zie je de ogen oplichten. Na een poosje rondgereden te hebben vonden we twee kaaimannen, helaas lagen ze aan de andere kant van het water en had het geen zin om ze neer te schieten. Toen hield de zaklamp ermee op en gaven we de zoektocht op. Prem zwoor die avond nog dat we Nickerie niet gingen verlaten zonder een kaaiman geschoten te hebben en hij kreeg gelijk….
Fijn slapen, want de zondag ochtend moesten we weer vroeg op, natuurlijk kwamen we weer een uur te laat op de plaats van bestemming. Het was nu echt Holi Pakwa.
En het borreluurtje zette zich weer voort, alleen om 0900 in de ochtend…. De hindi’s kwamen naar je toe en wensten je een gelukkig nieuwjaar, subh holi, subh holi. Vervolgens kreeg je een laag poeder in je gezicht of nek gesmeerd wat er voor zorgde dat we binnen de kortste keren een bont gezelschap waren. Een paar hindi’s zaten om een tafel muziek te maken. Er was een trommelaar en een paar mensen hadden een soort bekkens. Wij gingen erbij zitten en op de tafel mee trommelen. Het werd echt uitbundig gevierd, zingen, dansen en zuipen. Na hier een poosje gezeten te hebben, gingen we bij een paar huizen langs. Ook hier was volop drank en eten. En lekker eten. Bara’s met chutney saus en andere hindoestaanse hapjes waar ik de naam niet meer van weet. Wel allemaal erg lekker. Mensen wensten je subh holi, spoten parfum op je en smeerden poeder en verf op je gezicht. Later werd er gegooid met emmers water, waarin kleurstof zat en werd er gespoten met waterpistolen. Het feest was dus compleet. Zo ging het eigenlijk de hele dag door. Eten, drinken en met poeder smijten om vervolgens weer door te rijden naar een volgend huis en alles weer over nieuw te doen.
Prem was zijn belofte niet vergeten, wij trouwens ook niet en we gingen bij iemand achter het huis op zoek naar een kaaiman. Deze hadden we al snel gevonden en een goede schutter schoot het beest dwars door zijn kop, waardoor deze zijn bovenkaak en de helft van zijn hersens verloor. Zijn brains waren er letterlijk en figuurlijk uitgeschoten. Blow your brains out… In Suriname eet men de staart van de kaaiman, in de vorm van een sate stokje. Wegens tijdgebrek konden we hem niet meer op de BBQ smijten, hij ging dus mee achter in de bus. Later deze week gaan we dus kaaiman sate eten.
Tegen 1600 uur vertrokken we weer naar Paramaribo.
Het is nu maandag ochtend en ik voel me nog behoorlijk brak. Erg weinig geslapen en heel veel gedaan, was al met al erg vermoeiend. Maar wel weer een te gek weekend. Bekijk de belachelijke foto’s die ik geschoten heb. Ik heb me echt de hele dag doodgelachen, je hoefde alleen maar om je heen te kijken. Iedereen zag er echt te belachelijk voor woorden uit. Het was echt een dikke teringzooi. Maar wel heel gezellig en leuk om mee te maken. Waarschijnlijk was het de enige keer in mijn leven.

Tot zover, volgend weekend ga ik niet op trip en is het misschien tijd om een beetje uit te rusten. Nu is het tijd om wat aan mijn stage opdracht te gaan doen, aangezien het alweer 11 uur in de ochtend is. Vergeet niet de foto’s te bekijken, want je lacht je dood.

Dikke laterz,

Maarten